In dit rariteitenkabinet
Ben ik een attractie van formaat
Ramptoeristen drommen samen
En vechten om een goede plaats
Hooggeëerd publiek, komt dat zien
De show die weldra start
Het doek gaat op en daar sta ik dan
De man met het gebroken hart
De presentator houdt een mooi verhaal
En pakt vast het röntgenapparaat
Er stijgt gejoel op vanuit de zaal
De breuklijn staat mooi op de plaat
Met moeite slik ik trage tranen weg
De toeschouwers die lachen om het hardst
Ze prijzen mij als ‘waar voor hun geld’
Terwijl ik weer van binnen barst
En ’s avonds zit ik eenzaam in mijn tent
Te denken aan de tijd voordat ik brak
De man met één oog brengt mij mijn geld
Hij knipoogt, zegt hij, en ik lach
Vervolgens drink ik alle flessen leeg
Ik rol in bed, volledig van de kaart
Waarom brak zij mij aan gruzelementen?
Ik mis haar zo, de dame met de baard
© Vincent Mirck, 2010
Terug naar het overzicht: gedichten